آقای محمدرضا حکیمی در کتاب معاد جسمانی در حکمت متعالیه، مطالبی را از بزرگان فلسفه و حکمت اسلامی ذیل عنوان «سخنان بیدارگر» مطرح نموده است. با توجه به مطالب مطرح‌شده در این کتاب می‌توان دریافت که بیدارگری این سخنان در جهت نشان‌دادن محدودیت عقل و عدم حجیت آن در فهم معارف دینی و همچنین، لزوم مراجعه به وحی در فهم معارف اسلامی ـ به خصوص معرفت معاد ـ است. از آنجا که در جای‌جای این کتاب به همین سخنان و گفتارها استناد و استشهاد می‌شود، ضروری است هریک از این عبارت‌ها و میزان قوت آنها در دلالت بر مطلوب استاد حکیمی مورد بررسی و نقد قرار گیرد.
در قسمت نخست این مقاله که در شماره پیشین به چاپ رسید، شواهد و مستنداتی که ایشان از کلام برخی از اندیشمندان اسلامی ارائه کرده بودند، به تفصیل مورد نقد و بررسی قرار گرفت. در این پژوهش تلاش شده است شواهدی را که استاد حکیمی در جهت تأیید تفکیک‌گرایی و تقویت این نوع تفکر از کلام حکیمانی چون صدرالمتألهین شیرازی، ملاعبدالرزاق لاهیجی، آقاعلی مدرس طهرانی، سیدابوالحسن رفیعی قزوینی، علامه طباطبایی و رنه گنون مطرح نموده است، با ترازوی نقد منصفانه ارزیابی شود.
آذریان, رضا و عسکری سلیمانی امیری, . (1393). نقدی بر سخنان بیدارگر (2) (بررسی انتقادی دیدگاه استاد حکیمی در کتاب «معاد جسمانی در حکمت متعالیه» در انتساب تفکیک به بزرگان). پژوهشنامه حکمت و فلسفه اسلامی, 2(3), 5-30.
MLA
آذریان, رضا , و عسکری سلیمانی امیری, . "نقدی بر سخنان بیدارگر (2) (بررسی انتقادی دیدگاه استاد حکیمی در کتاب «معاد جسمانی در حکمت متعالیه» در انتساب تفکیک به بزرگان)", پژوهشنامه حکمت و فلسفه اسلامی, 2, 3, 1393, 5-30.
HARVARD
آذریان, رضا, عسکری سلیمانی امیری, . (1393). 'نقدی بر سخنان بیدارگر (2) (بررسی انتقادی دیدگاه استاد حکیمی در کتاب «معاد جسمانی در حکمت متعالیه» در انتساب تفکیک به بزرگان)', پژوهشنامه حکمت و فلسفه اسلامی, 2(3), pp. 5-30.
CHICAGO
رضا آذریان و عسکری سلیمانی امیری, "نقدی بر سخنان بیدارگر (2) (بررسی انتقادی دیدگاه استاد حکیمی در کتاب «معاد جسمانی در حکمت متعالیه» در انتساب تفکیک به بزرگان)," پژوهشنامه حکمت و فلسفه اسلامی, 2 3 (1393): 5-30,
VANCOUVER
آذریان, رضا, عسکری سلیمانی امیری, . نقدی بر سخنان بیدارگر (2) (بررسی انتقادی دیدگاه استاد حکیمی در کتاب «معاد جسمانی در حکمت متعالیه» در انتساب تفکیک به بزرگان). پژوهشنامه حکمت و فلسفه اسلامی, 1393; 2(3): 5-30.
)