عصمت در عرف عام، پاکی از گناه معنا می‌شود و عامه مردم می‌پندارند که خداوند امامان را به‌گونه‌ای آفریده است که توان گناه ندارند و انسان‌های عادی به‌دلیل نداشتن عصمت در معرض هر گناهی قرار می‌گیرند؛ بنابراین در حق مردم ظلم شده است؛ ازسوی‌دیگر با بررسی آرای اندیشمندان، سه مؤلفه در تعریف عصمت دیده می‌شود: «لطف»، «ملکه‌بودن» و «صورت علمیه». پژوهش حاضر می‌کوشد مشخص کند در کلام امام سجاد کدام مؤلفه مورد نظر بوده است تا قول نزدیک به‌واقع مشخص شود. نتیجه حاصل از پژوهش اینکه در بیان امام سجاد، عصمت موهبتی الهی و اسم مصدری است که حاصل اعتصام و تمسک به ریسمان الهی می‌باشد و قوه عصمت به‌صورت ذاتی به معصومان اعطا شده است و این قوه، همان علم لدنی ایشان بوده که سبب می‌شود امام با بصیرت، علم الهی و برهان به عواقب گناه، فقط صورت افعال خیر را در نفس ایجاد کند و در انجام آن بکوشد و قوه عصمت را به کمک روح‌القدس به‌فعلیت برساند؛ حاصل آنکه هر سه مؤلفه یادشده، در بیانات امام سجاد دیده می‌شود.
)